Jednomandatowe Okręgi Wyborcze (JOW) w kształcie proponowanym przez Ruch JOW, Zmielonych i Pawła Kukiza to 460 okręgów w wyborach do Sejmu RP z równym prawem do kandydowania dla wszystkich obywateli, niezależnie, czy są popierani przez partie czy startują samodzielnie. 
JOW to najprostszy i najlepszy sposób wybierania parlamentarzystów. Najprostszy ponieważ trudno wyobrazić sobie bardziej naturalną zasadę niż ta, że zwycięzcą zostaje osoba, która uzyskała najwięcej głosów. Co prawda w dziedzinie polityki nie sposób stwierdzić, że jedno rozwiązanie jest zawsze lepsze niż inne, jednak empirycznym dowodem na skuteczność JOW jest to, że stosują go najważniejsze państwa Europy: Wielka Brytania i Francja, najpotężniejsze mocarstwo świata – USA oraz najludniejszy kraj demokratyczny – Indie, a ponadto Kanada, Singapur, Japonia, itd.

Wprowadzenia JOW-ów chce dziś już ponad 70 proc. społeczeństwa (badanie Homo Homini – 19.12.2013 r.). To sprawia, że oprócz racji merytorycznych mamy moralny obowiązek dołożenia wszelkich niezbędnych starań, by nasze wspólne marzenie o sprawnie i etycznie rządzonej Polsce zostało w końcu zrealizowane.

Wady obecnego systemu proporcjonalnego:

• nadmiernie upartyjnia wybory, odsuwa obywateli od osób sprawujących władzę i wywierania realnego wpływu na elekcję posłów. Jednocześnie z posłów czyni marionetki, całkowicie zależne od aparatu partyjnego.
• skutkuje rozdrobnieniem partii w parlamencie, zmusza do tworzenia powyborczych koalicji, przez co rozmywa się odpowiedzialność wybranych przez Naród posłów.
• mniejszym partiom daje często dużą władzę, nieproporcjonalną do ich wyniku wyborczego.
• wiąże posłów z kierownictwem partii nadmierną lojalnością (to kierownictwo ustala miejsca na listach wyborczych) co skutkuje brakiem odpowiedzialności posłów przed wyborcami

Polacy nie ufają własnemu parlamentowi. W proporcjonalnym systemie wyborczym są one grupami interesu, scentralizowanymi i oderwanymi od obywateli.​ Według badania CBOS z grudnia 2013 r. ponad dwie trzecie Polaków (68 proc.) źle ocenia pracę Sejmu. Ogromna większość badanych uważa, że ma on niewielki społeczny autorytet (85 proc.), a tylko 8 proc. uważa, że działa on dla dobra Polski. Aż 82 proc. ankietowanych jest przekonana, że działa on głównie dla dobra partii i polityków. 
Według badania Diagnoza Społeczna 2013 prawie 60% Polaków nie utożsamia z żadną z partii politycznych. W porównaniu z 2011 rokiem odsetek ten wzrósł 0 7%. Brak zaufania trwa niezależnie od tego, która partia dominuje w danej kadencji. Utrudnia to w naturalny sposób budowanie społeczeństwa obywatelskiego. Skoro posłowie nie są odpowiedzialni przed swoimi wyborcami, to wyborcy słusznie mają poczucie, że niewiele od nich zależy. Prowadzi to do naturalnego spadku aktywności obywatelskiej i traktowania polityki jako zajęcia „brudnego” i szkodliwego. Ordynacja proporcjonalna uniemożliwia obywatelom kandydowanie do Sejmu bez poparcia partii politycznych. Dziś tylko ludzie związani z silnymi partiami politycznymi mogą kandydować do Sejmu. To skutecznie uniemożliwia start kandydatom niezależnym, choćby mieli poparcie w swojej lokalnej społeczności i cieszyli się w niej pełnym zaufaniem.
 

Charakterystyka JOW:

1. Swoboda kandydowania
   Równa swoboda indywidualnego kandydowania dla każdego obywatela, który otrzyma pisemne poparcie co najmniej 10 wyborców danego okręgu.
2. Podział Polski na 460 jednomandatowych okręgów
   Niewielkie okręgi wyborcze to realna możliwość bezpośredniego kontaktu posła z wyborcami podczas kampanii oraz całej kadencji. Wyborcy mogą kandydatów poznać i porównać bez dominującej roli mediów. Kampania wyborcza jest tania, a szanse wyborcze niezamożnych i bogatszych kandydatów stają się porównywalne.
3. Jedna tura głosowania
   Posłem zostaje kandydat, który uzyskał zwykłą większość głosów, nie ma potrzeby przeprowadzania drugiej tury wyborów. Wybieranie w jednej turze głosowania:

    

    

    

   • jest proste, tanie i daje jasne dla wyborcy rozstrzygnięcie wyłaniające posła
   • ogranicza partyjne manipulacje, nieodłączne przy wyborach dwuturowych
   • mobilizuje wyborców do jednoznacznego poparcia konkretnego kandydata
4. Finansowanie wyłącznie ze środków niepublicznych, z równym limitem dla każdego kandydata
   W jednomandatowych okręgach kluczowego znaczenia nabierają spotkania kandydata na posła z wyborcami. Pieniądze stają się mniej istotne. Nie zmienia to jednak faktu, iż osiągnięcie równych szans w wyborach dla kandydatów niezależnych i partyjnych wymaga wyznaczenia równego limitu wydatków.
5. Monitoring głosowania i liczenia głosów
   Obywatelski i medialny monitoring głosowania trwający od jego rozpoczęcia, aż do dostarczenia urn do Okręgowej Komisji Wyborczej.
   Następnie monitoring publicznego liczenia głosów, z udziałem kandydatów, ich pełnomocników i członków komitetów wyborczych
    

Author: monika.witczak

Skomentuj